ایستگاه فضایی میر که متعلق به شوروی و پس از آن روسیه بود، اولین توقفگاه پژوهشی بشر در فضا بود که امکان سکونت طولانی‌مدت در آن وجود داشت.
ساخت میر ده سال به‌طول انجامید و این سازه تا سال ۲۰۰۱ بزرگ‌ترین سازه فضایی موجود محسوب می‌شد. سازه عمدتاً از آلومینیوم و مواد سبک‌وزن ساخته شد و هیچ‌گونه مواد بیولوژیکی یا هسته‌ای خطرناکی در آن نبود.
هدف میر بهبود درک مشکلات پیش روی فضانوردان در حضور دائمی در فضا بود. تجربه به‌دست‌آمده از اقامت طولانی‌مدت سرنشینان بین‌المللی در میر برای آمادگی ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده شد. رکورد کنونی طولانی‌ترین اقامت در فضا در ایستگاه فضایی میر توسط والری ولادیمیرویچ پولیاکوف، فضانوردی که ۴۳۷ روز متوالی را در مدار گذراند، ثبت شد.
این ایستگاه مانند ایستگاه فضایی بین‌المللی، جایگاهی برای انجام انواع مطالعات علمی ازجمله زیست‌شناسی، اخترشناسی، فیزیک و هواشناسی بود. فناوری‌هایی که به کمک میر توسعه یافتند، به‌تدریج امکانات زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.
علاوه بر فضانوردانی روسی، فضانوردان ۱۲ کشور ازجمله ایالات متحده، از طریق برنامه‌های بین‌المللی همکاری فضایی فرصت اقامت و پژوهش در این ایستگاه را پیدا کرده بودند. ابزار اصلی انتقال فضانوردان و بار و تجهیزات به میر، فضاپیماهای سایوز و پروگرس بودند.
طی برنامه‌ای، شاتل فضایی آتلانتیس در مأموریت اس‌تی‌اس- ۷۹ برای حمل فضانورد و بار به این ایستگاه استفاده شد.
شوروی از میر برای انجام انواع تحقیقات علمی به مدت پانزده سال قبل از قطع بودجه این برنامه استفاده کرد. پس از توافق روسیه مبنی بر همکاری در ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی، طی عملیاتی این ایستگاه در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۰۱ از مدار خارج شد.